FK "Balkan"

I mada bi nas priča o istoriji fudbala u Mirijevu daleko odvela treba reći da je između 1935. i 1937. godine tu postojao neregistrovani sportski klub “Mirijevo”, čiji su fudbaleri bilu uglavnom tadašnji mirijevski ili letom svršeni osnovci, a trener i glavni igrač, školski upravitelj i učitelj Vladimir Mančić. Jedan od najvatrenijih navijača i zaljubljenika SK”Mirijeva” bio je ugledni i imućni domaćin Petar Milošević, poznatiji kao Pera Kajzer-Car, koji je obilato pomagao klub. Tridesetak godina kasnije njegov unuk Sreten biće jedan od osnivača i prvih igrača današnjeg mirijevskog “Balkana”. Utakmice su igrane na časovima fiskulture u školskom dvorištu i u svakoj drugoj prilici na okolnim ledinama, dok se za ozbiljnije mečeve išlo na brdo, do igrališta beogradskog “Balkana”.

Grb FK "Balkan"

O ovim neobičnim mečevima, u kojima se igralo sa opancima i šeširima na glavi (jer ići gologlav bilo je krajnje nekulturno) izlazile su reportaže u tadašnjoj beogradskoj štampi . Iako su i od ranije Mirijevci voleli ovaj klub, jer im je bio najbliži, od tada sa učiteljem u timu i upravi, često su znali da budu i neki drugi mirijevci, kao na primer Miloš Nestorović, vrlo važna ličnost u istoriji mirijevskog “Balkana”.

Posleratno zatišje

Kako je predratni "Balkan" kao i većina tadašnjih klubova bio aktivan za vreme II Svetskog rata, i kako je u njemu bilo aktivno za posleratnu vlast "neprijateljskih elemenata", to mu nova narodna vlast nije dozvoljavala da zvanično ponovo bude registrovan. Klub je jedno vreme bio i aktivan, igrajući prijateljske utakmice, očekivajući da se uključi u zvanično takmičenje. Kako registracija nije bila moguća, tako su igraži, a bio je to vrlo jak tim, odlazili jedan po jedan u druge timove. Kada tim nije uspeo biti registrovan na inicijativu Miloša Nestorovića, kao "Balkan" iz Mirijeva,sav entuzijazam je splasao i klub se naprosto ugasio.

U prilog tome je išla i činjenica da je njihovo dotadašnje igralište, nova vlast dodelila bivšem podstanaru "Bostonu", koji je promenio ime u "Mladi proleter". Za to vreme u Mirijevu se, sa "Balkanom" ili bez njega, kao i drugde, ipak igrao fudbal, pa je od 1946. do 1950. godine, a i pedesetih godina povremeno, u okviru Narodnog fronta i omladinske organizacije egzistirao, kao i drugde, fudbalski aktiv koji je pod nazivom "Mirijevo" igrao u ligi Beogradskog sreza u kojoj su učestvovali slični aktivi drugih okolnih sela: Višnjice, Velikog sela, Malog i Velikog Mokrog Luga, Jajinaca, Kumodraža, Vinče, Ritopeka, Zaklopače i Boleča. Ovaj mirijevski klub igrao je svoje utakmice na igralištu predratnog "Balkana", a 1947.godine osvojeno je i prvenstvo u ligi aktiva Beogradsog sreza.

Za treniranje i međusobne utakmice služila im je poljana ispod Mirijevskog groblja. Kako klub nije bio zvanično registrovan, to su za njega igrali i igrači koji su u to vreme igrali za druge klubove, a među njima su bili i: Spasoje Jovanović, Mita Petrović - Paca, Kole Vasić, Bora Đorđević - Sićko, Radivoje Lazić - Raja, Božidar Nestorović - Kundak, Mile Nestorović, Mile Nikolić - Kraka, Bora Miloradović - Ćifta, Boža Milić, Boža Gajić, Raka Dimić, Sreten Milošević, itd... U pravu aktiva bili su: sekretar Sreten Nikolić, Miloš Nestorović, koji je bio predsednik mesnog odbora i predsednik mirijevske zemljoradničke zadruge, Radovan Marković, Raja Lazić, Bora Ristić - Gedža, Sreten Milošević, Milorad Milošević, Ljuba Trubajić, itd...

Od početka

Ozbiljnija inicijativa za osnivanje kluba ponovo je pokrenuta polovinom 50-tih godina, kada se, krajem 1956. konačno iskristalisala ideja da njihov klub ipak bude "Balkan" Mirijevo, da uzme i grb (sa novim datumom osnivanja) i klupske (ljubičaste boje) najboljeg predratnog Zvezdarskog kluba. Osnivačka sednica održana je početkom 1958.godine i na njoj je za predsednika izabran Miloš Nestorović.

Ekipa "Balkana" 50-tih godina

Zanimljivo, dosta Mirijevaca igralo je, do osnivanja "Balkana", u "Tranšpedu", klubu istoimene automobilske firme koji se pre toga zvao "Olimpija", "Mladi šofer" i "Šofer", a pre rata bio je "Šoferski" i sve vreme je bio na igralištu "Bulbuderca", na mestu današnje mašinske škole. Radivoje - Raja Lazić je prve dve ipo sezone bio trener i igrač, pri tom i najbolji strelac tima, da bi potom na trenerskoj dužnosti ostao sve do 1975. godine. Pored pomenutog u timu bili su i sledeći igrači: Predrag Nikitović, Boža Milić, Ilija Pećanac, Dile Petrovac, Mika Petrović, Aca Nikolić, Bora Đorđević, Aca Đorđević, Moma Jovanović, Raka Jovanović itd... Na takmičarskom planu prva titula i prelazak u viši rang stiže u sezoni 1961/62, kada "Balkan" osvaja ubedljivo I mesto u drugom "C" razredu, sa 8 bodova prednosti u odnosu na "Vrčin". Šampionska titula pored plasmana u I razred (iznad koga su I i II Beogradska liga), donosi ponovo igranje u istom rangu sa mokroluškom "Crvenom zvezdom" i čuvene derbije između dva prijateljska kluba i dva susedna sela na koje bi se skupili skoro svi meštani za koje je to bio praznik veći nego Petrovdan ili Sv.Ilija, kada su bili vašari u Malom mokrom lugu, odnosno Mririjevu.

U II Beogradskoj ligi "Balkan" igra 3 sezone, padajući sve niže (8,12,14 mesto), da bi u sezoni 1969/70 ispao u najnižu III Beogradsku ligu. U to vreme sve više pažnje je posvećivano izgradnji igrališta. Teren za igralište dobijen je od opštine, na lepom mestu pored Mirijevskog strelišta uz ulicu Milana Rakica, nedaleko od "Kluza". Oko igrališta su se pored predsednika Nestorovića i ostalih članova uprave, angažovali i Blagoje Stajković, Đorđe Stojadinović, predsednici opštine Stanislav Milutinović, načelnik komiteta za privredu i finansije u opštini (bivši predsednik "Hajduka") i Ivanka Milovanović, tadašnji sekretar SOFK Zvezdara.

Na izgradnji igrališta i nove klupske zgrade radili su bukvalno svi iz kluba, ali će najvše u sećanju ostati Spasoje Nikolić, stolar, koji je sam besplatno uradio čitavu krovnu konstrukciju. U sezoni 1976/77 pod vođstvom Miodraga Milovanovića (Mića Kinez), klub ulazi u I Beogradsku ligu. Iz ove ekipe, po opštem mišljenju jedne od najboljh ekipa "Balkana" u istoriji kluba, za reprezentaciju I Beogradske lige igrali su : Kepa Zlatanović, Ivan Vidmar, Rajko Zujko, Fuad Mujagić - Muja koji je nastupao i za jače selekcije, poput amaterske reprezentacije Beograda, bio stub odbrane kluba, a pritom jedan od najboljih strelaca.

Bukovica

Godina 1990. za istoriju "Balkana" bitna je utoliko se u njoj, tokom leta u klubu po prvi put pojavljuje Đoko Zelenbaba, vlasnik firme"Bukovica global komerc".

U početku samo sa strane pomaže klub, ali relativno brzo, na nagovor kompletne uprave, jednoglasno biva izabran za njegovog predsednika, obećavši pritom (što mu je malo ko poverovao) da še za tri godine igrati fudbal na svom novom stadionu. To je otprilike i vreme kada klubu kreće nabolje i kad se oseća neki napredak, a stižu i prvi obećavajući rezultati: drugo mesto (poraz u finalu na penale od dva ranga "starijeg" "Trudbenika"), na popularnom zimskom turniru "Mladog proletera" (među 15 ekipa), da bi sledeće, 1991.godine i osvojio ovaj ugledni i veoma masovni turnir. U novembru iste godine svečano je postavljen kamen temeljac novog stadiona.

Uz prisustvo rukovodstva opštine, mnogobrojnih fudbalskih radnika i brojnih Mirijevaca, kamen temeljac, donesen sa stadiona pobratimskog i komšijskog "Beograda" sa Karaburme, položio je najstariji mirijevac i doživotni počasni predsednik kluba (čiji je i osnivač), Miloš Nestorović. Uz opštu brigu, pažnju, i radove koji se vide i obećavaju lepše dane, "Balkan" (igrajući na tuđim terenima) sve više obećava i u takmičarskom smislu, osvajajuli 5. mesto u sezoni 1990/91 godine, pa potom 3. u prvoj Beogradskoj ligi godinu dana kasnije. U sezoni 1992/93 osvaja i 4. mesto, ali što je mnogo važnije 20. marta 1993. igra prvu utakmicu (protiv "MabatAlpeksa29") na novom stadionu.

U sezoni 1994/95 "Balkan Bukovica" osvaja 8 mesto u republičkoj zoni, a dobija i novog generalnog sekretara kluba Gorana Rudića. Iz ove sezone ostaće upamćeno svečano otvaranje stadiona 27. marta 1995. za koje nije mogla biti odabrana bolja prilika. Pripremajući se za utakmicu protiv reprezentacije Urugvaja, u Mirijevu je toga dana gostovala reprezentacija SR Jugoslavije, kojoj je to ujedo bio prvi meč u novoj Jugoslaviji. Utakmica je bila odlična, mirijevci su se uglavnom branili i sasvim solidno odbranili, izgubivši (samo) sa 1:0, golom koji je u 7. minutu postigao Darko Kovačević.

Tokom leta 1995. u vreme priprema za novu sezonu, "Balkan" je u Mirijevu pobedio i ekipu tadašnjeg šampiona "Partizan", što je bio dobar predznak pred novu sezonu 1995/96, u kojoj ekipu u jesenjoj sezoni vodi ponovo Niksa Đujić, a na proleće ga nasleđuje Miroslav Helc. Optimističke prognoze se ostvaruju, jer "Balkan" na kraju prvenstva osvaja 3. mesto u ligi koja je u međuvremenu postala srpska - grupa "Beograd", što mu omogućuje plasman u II saveznu ligu.

Ovaj istorijski uspeh ostvarili su sledeći fudbaleri: Milorad Jovović, Milan Knežević, Aleksandar Linta, Petar Jovanović, Miloš Đolovic - Robija, Saša Gradinac, Miroslav Popović, Goran Đukić, Zoran Kraljević, Andrija Jerotijević, Stevo Dragišić, Miodrag Pavlović, Marko Smiljanjić, Milan Tošić, Zoran Goljić, Duško Karanović, Nebojša Đokić, Goran Stojanović, Dragan Radosavljević, Boro Dukić, Miodrag Đerisilo, Damir Pravik, Alit Kurtović, Aleksandar Balog, Duško Marinković, Igor Soso, Aleksa Marjanović, Mihajlo Aleksić i Dragan Bulajić.

Teren FK "Balkan"

Najveći majstori

FK "Balkan" je u svojoj istoriji imao više potpuno različitih perioda, a svaki od njih je imao svoje junake. Prvih 15-tak godina klub je praktično bez svog igrališta, igrao skoro u "istom" sastavu, jer svi su tu igrali po 10-15 godina, izuzev generacije koju je predvodio Radivoje - Raja Nikolić i drugi mirijevci koji su do osnivanja kluba 1958. igrali drugde, a potom došli u Mirijevo da bi tu završili karijeru.

U drugoj polovini 70-tih i početkom osamdesetih, klub je, već imajući svoje igralište, stigao do većih visina, oličenih u Prvoj beogradskoj ligi. Tada je u klubu igralo već dosta igrača koji nisu bili mirijevci.

Među najboljima u toj generaciji bili su: Kepa Zlatanović , Rajko Zujko, Ivan Vidmar i drugi koji su igrali za reprezentaciju prve Beogradske lige i druge selekcije. Vođa ove generacije, igrač sa preko 500 utakmica u dresu "Balkana", stub odbrane i najbolji golgeter bio je Fuad Mujagić - Muja. Osamdesetih godina, kada je Muja već završavao karijeru, Marić je iz Mirijeva otišao u "Partizan" ali nije uspeo tamo da se probije, baš kao ni Šećerovski koji je, prošavši kompletnu fudbalsku školu u "Partizanovom" dresu, potom došao i odlično igrao za "Balakan". Najzad 90-ih godina, kada su se timovi u zemlji smenjivali kao na filmskoj traci, klub će ostati upamćen po igračima iz "Balkana" koji su otišli u prvoligaške ili inostrane klubove.

Tako je Saša Živadinović otišao u Francusku, Goran Živadinović u Austriju, Saša Antić i Siniša Radak na Maltu, Stevo Dragišić na Kipar, Saša Kljajić u "OFK Beograd", Miodrag Đerisilo u "Milicionar", Sreten Đurović i Goran Petković u "Zemun", Nemanja Radović u "Spartak". Jedno vreme "Balkanu" su bili pozajmljeni državni reprezentativci: Zoran Urumov, Nemanja Radović, Miloš Alilović i Aleksandar Zakula.

Najzad igrač koji je možda najviše obeležio devedesete u Mirijevu, bio je Miloš Đolovic - Robija, koji je već duboko zašao u četvrtu deceniju života, učestvovao u svim usponima i padovima mirijevaca, da bi potom otišao na Lion.

Prostorije kluba

Titule i medalje

Balkan je u svojih više decenija postojanja dobijao mnogo društvenih priznanja, a još više pohvala i priznanja od drugih klubova prijatelja. Česće je dolazio do samog vrha tabela nego do prvih mesta, kojih je bilo tri.

Prva šampionska titula je osvojena u sezoni 1961/62 godine, kada je bio prvak drugog "C" razdreda. Dugu, pet godina kasnije 1966/67, kada je bio prvi u trećoj "C" ligi. Na sledeću titulu čekaće celih 17 godina, koja će mu i presesti. U sezoni 1983/84 kada je u drugoj Beogradskoj ligi igrao i drugi tim "Partizana" bez konkurencije, mirijevski klub je bio na kraju sezone na drugom mestu odmah iza njega.

Titulu je praktično osvojio "Balkan", jer je odmah bio na drugom mestu posle "Partizna", koji je bio van svih konkurencija, tako da ni te godine nije mogao ući u viši rang zbog kojekakvih istorijskih zamesateljstva. U beogradskim kup takmičenjima, "Balkan" dva puta osamdesetih godina igra u finalu Kupa Zvezdare, a 1991. godine osvaja, tada veoma ugledan i masovan zimski turnir "Mladog proletera".

Jedno od najznačajnijih priznanja je svakako bila" Zlatna plaketa" Fudbalskog saveza Beograda, dobijena 1995 godine povodom 75-godišnjice ove organizacje.

Fudbalska škola

Seljakajući se sa terena na teren, i igrajući više na tuđim nego svom terenu, mirijevci česće nisu nego što jesu imali omladinsku školu. Sa novim stadionom i odličnim pomoćnim terenom, kao i opštom novom klimom u klubu, krenula je 1995. godine sa radom fudbalska škola pod imenom "Mitić - Bobek", koju je prva zvezdina legenda otvorila lično, dok Bobek iz zdravstvenih razloga nije mogao doći na otvaranje, te je samo čestitkom pozdravio događaj. Vođenje škole prihvatio je Miodrag Milovanoviš - Mića Kinez, iskusni zvezdarski fudbalski pedagog, koji je između ostalog, u nekoliko navrata vodio i sam "Balkan". Njegova desna ruka bio je Stevan - Sjor Radović, a ispred uprave je za mlađe kategorije bio zadužen Mile Aćimović.

Rezultati dobrog rada fudbalske škole ubrzo su počeli da pristižu. Tako su petlići i kadeti ubrzo ušli u prve, a omladinci i pioniri u druge lige u svojim kategorijama. Kadeti 1996. osvajaju drugo mesto na velikom turniru u Grčkoj, izgubivši u finalu od odgovarajuće reprezentacije Grčke sa 3:2.

Kroz "Balkanovu" školu je za ovih nekoliko godina prošlo oko 1200 selektiranih mladih fudbalera, uglavnom iz dve mirijevske osnovne škole gde najvću zaslugu imaju tamošnji nastavnici fiskulture.

Za školu fudbala kao i rad "Balkana" uopšte veliku zaslugu ima Radivoje Gašović, direktor osnovne škole "Despot Stefan Lazarevilć" koji u mnogome pomaže klubu, dajući im termine za treninge u školskoj sportskoj sali.

Navijači Balkana

Klub koji je više od pola svog veka proveo seljakajući se sa terena na teren po tuđim igralištima, dobro da uopšte ima navijače, koji su veoma različiti što i čini tabor navijača još jačim i lepšim. Tako su od starih mirijevaca, koji su na novi stadijon dolazili bukvalno pomoću štapa, a pre toga zajedno sa fudbalerima pomagali u radnoj akciji na izgradnji temelja i livenju ploče klupske zgrade.

Najverniji su bili Paja Nestorović, Ljuba Petrović, Lala Trbojević, Ivan Lazić - Zec, Mića Gavrilović, Sloba Šumadinac - Duvaraš, kao i mnogi drugi uglavnom iz starog dela Mirijeva. Iz novog dela Mirijeva (MZ Novo Mirijevo) zanimljivo je to da su klub prvo prihvatili mladi, osnovci i srednjoskolci, koji su svojoj grupi dali naziv "Šumari". Ovi momci čiji je vođa Saša Stojanović, svuda putuju sa klubom koji im obezbedjuje jedan autobus, dok navijači sami zakupljuju ponekad i drugi tako da na gostovanjima "Balkana" ima po 100 vaterenih navijača kluba.

Zbog nedostatka materijala vezanog za "Šumare" ovaj deo je ostao najmanje obrađen. Mole se svi koji poseduju nešto od materijala (zapisa, slika) koji bi poslužio sajtu, neka ga pošalju na e-mail adresu sajta.